Frédérique, ang Batang Babae sa Likod ng ‘Téléphone Pleure’, Ngayon ay 55 Taong Gulang Na — Nasaan na Siya Ngayon?

Frédérique, 55 Anyos Na Ngayon: Ang Totoong Buhay ng Batang Babae sa Likod ng Awit na ‘Le Téléphone Pleure’—Mas Malalim at Mas Masakit Kaysa sa Akala Natin

Sa likod ng isang kantang naging bahagi ng kasaysayan ng musika sa Pransya ay may isang batang boses na nanatili sa alaala ng milyun-milyong tao sa buong mundo. Siya si Frédérique, ang batang babae sa likod ng “Le Téléphone Pleure”—isang awit na tumagos sa damdamin ng buong henerasyon noong dekada 70. Ngunit habang patuloy na umaalingawngaw ang kanyang boses sa radyo at mga playlist hanggang ngayon, isang tanong ang matagal nang gumugulo sa isipan ng publiko:

Ano na ang nangyari sa batang si Frédérique?

Ngayong 55 taong gulang na siya, lumabas na sa katahimikan si Frédérique at ibinahagi ang kuwento sa likod ng kanta, ang kanyang buhay matapos ang kasikatan, at ang mga lihim na matagal niyang itinago. At sa kanyang pag-amin, mas malinaw na ngayon kung bakit tumulo ang mga luha ng buong mundo sa simpleng usapan sa telepono sa pagitan ng isang ama at ng anak niyang hindi siya kilala.

Isang Awit, Isang Sugat

Noong 1974, inilabas ni Claude François ang kantang Le Téléphone Pleure (Umiiyak ang Telepono), kung saan makakarinig tayo ng isang ama na pilit kinakausap ang kanyang anak na babae sa telepono—isang anak na hindi niya legal na kinikilala. Ang sagot ng bata, inosente ngunit matalim, ay siyang nagpapaiyak sa lahat:

“Non, mon papa n’est pas là. Il est parti, maman a dit qu’il est parti pour toujours…”
(“Hindi, wala po ang tatay ko. Sabi ni Mama, umalis na siya… at hindi na babalik.”)

Ang boses ng bata? Si Frédérique Barkoff, isang siyam na taong gulang na walang ideya sa bigat ng kantang kanyang nilahukan.

Sa mga panayam noon, hindi siya nagsalita. Walang spotlight, walang follow-up, walang sikat na karera. Para siyang nawala… hanggang ngayon.

Ang Matagal na Katahimikan

Sa loob ng halos limang dekada, tahimik na namuhay si Frédérique sa anino ng kasikatan ng kanta. Ayon sa kanyang salaysay, hindi niya talaga lubusang naunawaan noon kung gaano kalaki ang epekto ng ginawa niya. Para sa kanya, ito’y isang simpleng recording session na inorganisa ng kanyang tiyuhin, na isang koneksyon sa industriya ng musika.

“Hindi ko inakalang ang boses kong iyon ay magiging bahagi ng kasaysayan,” ani Frédérique. “Pagkaraan ng kanta, bumalik ako sa eskwela, parang walang nangyari. Pero kahit saan ako magpunta, tuwing maririnig nila ang kanta… may mga taong tumutulo ang luha.”

Ang pinaka-pait? Hindi niya kailanman muling nakausap si Claude François. Wala ring naging follow-up mula sa industriya.

Buhay na Malayo sa Kamera

Nagpatuloy si Frédérique sa kanyang buhay, malayo sa spotlight. Naging guro siya sa isang maliit na bayan sa timog ng Pransya, nagkaroon ng pamilya, at sinikap kalimutan ang kanyang koneksyon sa isang musikang hindi niya lubos na naintindihan.

“Maraming taon akong nagtanong: Bakit ako? Bakit ako pinili? At higit sa lahat, bakit hindi nila ako muling kinausap? Bata ako noon. Parang ginamit lang ako tapos iniwan.”

Hindi rin siya nabigyan ng kredito o royalties sa kanta—isang bagay na inamin niyang naging dahilan ng sakit ng loob at pakiramdam ng kawalang-halaga.

Ang Pagbabalik

Ngunit ngayong 55 anyos na siya, isang hindi inaasahang pagkakataon ang nagdala muli kay Frédérique sa mata ng publiko. Sa isang dokumentaryo tungkol sa buhay ni Claude François, nabanggit ng producer ang “misteryosong batang babae” sa likod ng kanta.

Sa wakas, nagdesisyon si Frédérique na magsalita.

Sa isang eksklusibong panayam, ibinunyag niya ang lahat—mula sa proseso ng pagrekord, hanggang sa kanyang buhay ngayon bilang isang ina at lola.

“Ngayon, naiintindihan ko na kung bakit maraming tao ang naapektuhan ng kanta. Ito ay hindi lang tungkol sa telepono o sa musika. Ito’y tungkol sa mga ama na iniwan ang kanilang mga anak, at sa mga batang naghahanap ng pagmamahal.”

Pagpapatawad at Paghilom

Hindi madali para kay Frédérique ang balikan ang lahat. Ngunit dala ng kanyang lakas at hangarin na magbigay ng liwanag, pinili niyang patawarin ang nakaraan.

Bagamat hindi niya na muling nakausap si Claude François—na namatay noong 1978 sa edad na 39—sinabi niyang nauunawaan niya ngayon ang intensyon ng awitin.

“Maraming Claude sa mundo. Maraming batang tulad ko. Kung naging tulay ang boses ko para sa kanilang mga sugat, sapat na sa akin iyon.”

Isang Paalala ng Katotohanan

Ngayong si Frédérique ay nasa hustong gulang na at muling lumabas sa mata ng publiko, ang kanyang kuwento ay nagsilbing paalala na sa likod ng sining, may mga totoong tao. Totoong damdamin. Totoong sugat.

At sa bawat ulit ng “Le Téléphone Pleure” sa radyo, Spotify, o YouTube, mas maiintindihan na natin ang lalim nito—hindi lamang bilang isang awitin, kundi bilang isang kuwento ng isang batang babae na ngayon ay isang matatag na babae.

Kung dati’y iniiyakan natin ang boses ng isang batang hindi alam ang katotohanan, ngayon ay hinahangaan natin ang tapang ng babaeng nagpasya nang magsalita.